«Δεν χωράει αμφιβολία ότι τα χειρότερα έρχονται, στα Γήπεδα»

"Από το Ζενίθ στο Ναδίρ του Ελληνικού Αθλητισμού"

v Άρθρο: του Παναγιώτη Ασημακόπουλου.

Αναρωτιέμαι για το ποια θα ήταν η συμπεριφορά των ηθοποιών σε ένα θέατρo, αν έβλεπαν ότι το κοινό που τους παρακολουθούσε άρχιζε ξαφνικά να παίζει ξύλο ή να παίρνει πρέζα. Υποθέτω πως οι ηθοποιοί, όσο καλοπληρωμένοι κι αν ήταν και όσο ακριβά κι αν πουλούσαν το εισιτήριο της παράστασής τους, θα σταματούσαν αμέσως: Όποιος παραγωγός θεάματος σέβεται τον εαυτό του απαιτεί από το κοινό του να τον σέβεται. Παντού, εκτός από τα ελληνικά γήπεδα.

Τα προηγουμενα χρόνια υπήρξε μια σκληρή μάχη μεταξύ της Πολιτείας και της οργανωμένης αλητείας των γηπέδων:

- Το αποτέλεσμα της μάχης είναι μια άδοξη ήττα της Εληνικής Πολιτείας.

Σιγά - σιγά τα γήπεδα παραδίδονται ξανά στον επί χρόνια ανενόχλητο κάτοχό τους, δηλαδή στην οργανωμένη αλητεία.

- Πολλές φορές στο παρελθόν έχουν υπάρξει από την Πολιτεία σκληρά νομοθετήματα για την αντιμετώπιση της βίας, νόμοι που δεν εφαρμόστηκαν πολλές φορές γιατί οι ποινές που προέβλεπαν ήταν εξοντωτικές και οι δικαστές δίσταζαν να τις επιβάλλουν.

Όμως μόνο αυτή τη φορά η ήττα της Πολιτείας υπήρξε τόσο απόλυτη:

- Ο «νόμος Ορφανού», ίσως ο σκληρότερος που έχει γίνει ποτέ στην Ελλάδα , Ο νόμος ALA Θάτσερ, με αντικείμενο τη γηπεδική βία, δεν έπεσε σε αχρηστία εξαιτίας της έλλειψης θάρρους των δικαστών να τον επιβάλλουν, αλλά ακυρώθηκε από έναν άλλο νόμο που ψήφισε η Βουλή και που αποτελεί μια πράξη νομοθετικής «κωλοτούμπας» που όμοιά της δεν θυμάμαι.

- Έφτανε να πέσουν οι πρώτες ποινές για να θορυβηθεί η τότε κυβέρνηση από αντιδράσεις οργανωμένων οπαδών (ειδικά στα γήπεδα της Θεσσαλονίκης) και να πάρει πίσω όσα η ίδια θεσμοθέτησε, χωρίς μάλιστα καμία αντιπολίτευση να της το ζητήσει.

Οι ΠΑΕ αδυνατούν να πάρουν αποστάσεις από τους οργανωμένους οπαδούς τους γιατί αυτοί στην εξέδρα είναι κράτος εν κράτει.

- «Αν δεν τους δώσεις εισιτήρια, θα βρουν τρόπους να μπουν, θα σου σπάσουν το γήπεδο και θα σε γονατίσουν με τα πρόστιμα», έλεγε ένας πρόεδρος ομάδας της Σούπερ Λίγκας.

- Οι ιδιοκτήτες των ΠΑΕ στην πλειοψηφία τους εκτιμούν ότι δεν υπάρχει άλλο κοινό: Το κοινό των γηπέδων είναι συμβιβασμένο με τη βία, πάει στο γήπεδο για να εκτονωθεί, γνωρίζει ότι δεν έχει τίποτα να φοβάται.

- Κανείς δεν σκανδαλίζεται από τα επεισόδια, τα θεωρεί δεδομένα, γραφικά, σχεδόν απαραίτητα. Οι ίδιοι οι υπεύθυνοι διεξαγωγής των αγώνων πιστεύουν ότι δεν συντρέχει ο παραμικρός λόγος για να διακοπεί ποτέ κάποιος αγώνας – όλα είναι ανεκτά.

- Οσο για τους ποδοσφαιριστές, εξακολουθώ χρόνια τώρα να αναρωτιέμαι πώς μπορούν και παίζουν ενώ δίπλα τους χαλάει ο κόσμος.

Αυτοί είναι η μόνη μου ελπίδα: Ελπίζω ότι μια μέρα θα δω κάποιους να φεύγουν κι αυτοί αηδιασμένοι από το γήπεδο. Όπως εγώ που ποτέ δε ξανά πάτησα εδώ 13 χρόνια περίπου. Όταν θα δω τον νόμο του Γιώργου Ορφανού θα πάρω διαρκείας εισητήριο ξανά.

v Παναγιώτης Ι. Ασημακοπουλος

Περιφερειακός Συμβουλος Αττικής Π.Ε. Πειραιώς