Μαρινέλλα: «Έχουμε πόλεμο κι ο εχθρός ο Κορονοϊός είναι αόρατος»

Όταν την ακούς να τραγουδά, σε ταξιδεύει…

Όταν την ακούς να μιλά, σε μαγεύει… Η σημαντικότερη ερμηνεύτρια του ελληνικού τραγουδιού, η Μαρινέλλα, δεν αγαπά τις συνεντεύξεις. Μόνο τις χαλαρές, “παρεΐστικες” κουβέντες με τους φίλους της.

Όπου μπορει να εξομολογηθεί πολλά. Για τα πρώτα της χρόνια, για τους γάμους της, ακόμη και για τις μάσκες και για το «αδηφάγο τέρας», όπως αποκαλεί τον Κορονοϊό.

Συνέντευξη στη Μαρί Κωνσταντάτου

Κυριακή πρωί, πίνοντας καφεδάκι, “τα είπαν” τηλεφωνικά με το Γιάννη Κεντ κι εγώ ήμουν η τυχερή – η τρίτη της παρέας – που με την άδεια τους, φυσικά, μπορώ να σας μεταφέρω όσα κουβέντιασαν.

Την ώρα που έχει πια ματαιωθεί το σχέδιο να τραγουδήσει, μαζί με το Μάριο Φραγκούλη, στο «Παλλάς» και συζητάει για εμφανίσεις το Δεκέμβριο με άλλους χώρους, όπως το Christmas Theater, η Μαρινέλλα έλεγε καταρχάς τον πόνο της, ύστερα από 75 μέρες εγκλεισμού και αρκετές ακόμη μετά, που είναι πολύ προσεκτική.

«Εμένα, με όλο αυτό το θέμα, με πιάνει τρέλα. Ο ιός είναι ένα αδηφάγο τέρας – έτσι το λέω εγώ – πού δεν ξέρεις από πού σου έρχεται. Στον πόλεμο ξέρεις, βλέπεις ποιος είναι ο εχθρός και αμύνεσαι. Εδώ ο εχθρός είναι αόρατος.

Την οικογένειά μου, τα εγγόνια μου – πού μένουμε στο ίδιο σπίτι – τα βλέπω από το μπαλκόνι και μιλάμε μέσω skype ή viber. Όποτε τούς βλέπω για να πάω φαγητό, τα παιδιά είναι σε 15 μέτρα απόσταση. Μία φορά βγήκα με την αδερφή μου να πάμε κάπου με το αυτοκίνητο. Με μάσκα, γάντια και το αντισηπτικό στο αυτοκίνητο, φυσικά. Πριν μπούμε πάλι στο σπίτι, βγάζουμε παπούτσια, αλλάζουμε και βάζουμε ρόμπα».

Κάποια πράγματα έχουν ήδη αλλάξει. «Σιγά σιγά, θα κατακαθίσει και αυτό», λέει η Μαρινέλλα. «Ο φόβος θα καταλαγιάσει. Κοίταξε να δεις, έχουμε πολύ καλούς επιστήμονες και τώρα με αυτό το πράγμα, τους εκτιμούμε ακόμη περισσότερο. Εάν ακολουθούμε τις οδηγίες – να φοράμε μάσκα, βρε παιδιά! – να μη σκεφτόμαστε μόνο “ωχ αδερφέ, πάμε να βγούμε, να πιούμε, δεν θα πάθουμε τίποτα”.

Ο καλός Θεός, Μαρί μου, αγαπά τους καλούς ανθρώπους, όμως καμιά φορά μπερδεύεται, χώνεται στη μέση και κάποιος κακός. Τώρα, με αυτό το τέρας πού μας ήρθε – έτσι λέω εγώ τον κορονοϊό – δεν ξέρει πώς να μας προφυλάξει. Γι’ αυτό πρέπει να έχουμε το νου μας, να είμαστε συνεπείς σε ότι μας λένε. Όλες οι χώρες ετοιμάζουν εμβόλιο, πιστεύω πώς – πρώτα ο Θεός – θα το νικήσουμε αυτό το πράγμα. Όμως πρέπει να γίνει συνείδηση, πρέπει να φοράμε τη μάσκα για να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον.

Τα νέα παιδιά θέλουν να αγκαλιαστούν, το ξέρω, και ο έρωτας και το φλερτ είναι μέσα στο παιχνίδι της ζωής, αλλά χρειάζεται μεγάλη προσοχή! Δεν ξέρω, ίσως επειδή μεγάλωσα, τα σκέφτομαι, εγώ, έτσι;»

Καθώς ετοιμαζόμαστε για τη νέα σεζόν, οι οδηγίες – ακόμη – μιλούν για μάσκες στις πρόβες. «Πρόβα με μάσκες δε γίνεται. Το στόμα και τα μάτια βγάζουν το συναίσθημα. Πώς θα μιλήσεις, πώς θα πεις στον άλλον “Σ’ αγαπώ”; Το να μη σε ακουμπήσω, πάει στο καλό, το να μη σε βλέπω να μιλάς όμως – να βλέπω το στόμα σου, όχι να το ακούσω με τα αυτιά – δε γίνεται! Εάν δε δεις την έκφραση του άλλου, πώς θα γίνει;»

Κι εκείνη; «Εγώ θέλω να τραγουδήσω! Δεν ξέρω άλλη δουλειά να κάνω! Όμως, πώς θα τραγουδήσουμε και πόσοι θα έρθουν; Και πώς θα” βγεις” εσύ, Γιάννη, ως παραγωγός; Σε κέντρα εγώ δεν πηγαίνω να τραγουδήσω πια, έχω κουραστεί κι έχουν αλλάξει όλα τα τελευταία χρόνια. Μόνο σε θέατρα θέλω να εμφανίζομαι, γιατί είναι αλλιώς. Πιο λίγη ώρα και λιγότερες παραστάσεις, 10, 15 άντε 20 εάν πάνε καλά. Στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, έκανα το χειμώνα δύο εμφανίσεις, με 50 άτομα ορχήστρα. Ε, τώρα δε μπορεί να γίνει αυτό! Εκτός εάν έρθει η κάθε Μαρινέλλα και κάνει μία ώρα – ή λίγο παραπάνω – πρόγραμμα με ένα πιάνο ή μία κιθάρα. Ή, αντίστοιχα, να κάνεις παράσταση με τέσσερα άτομα. Έτσι βγαίνει και η παραγωγή και θα είναι θαύμα».

Η αγαπημένη Μαρινέλλα στο ζοφερό σήμερα… «Μου λείπει να τραγουδάω, μού λείπει να βγαίνω, μού λείπει το Athenee και ο Θύμιος πού πηγαίναμε.

Και κάτι ακόμη, σημαντικό: «Μόνη μου δεν τραγουδάω ποτέ! Δεν είμαι ψώνιο. Μόνο στο γάμο της κόρης μου τραγούδησα και δεν ήταν προγραμματισμένο… Ξέρεις, ήταν πολύ κλειστός γάμος, μόνο με καλούς τους φίλους και ανθρώπους πού μας αγαπούν.

Ο γάμος γίνεται για το ζευγάρι πού παντρεύεται. Εγώ έκανα δύο γάμους – δόξα τω Θεώ. Στον πρώτο με το Στέλιο Καζαντζίδη πού φόρεσα και νυφικό, ήμασταν 40, άντε μέχρι 50 άτομα σε μία πολύ μικρή εκκλησία.

Στο δεύτερο γάμο μου με το Βοσκόπουλο, είχαμε μόνο έξι καλεσμένους κι εμείς, το ζευγάρι, φορέσαμε μπλου τζιν! Εγώ ένα γιλέκο και φούστα μακριά και ο Τόλης τζιν παντελόνι. Παντρευτήκαμε στο σπίτι μου στο Παγκράτι και ήμασταν: ο παπάς φυσικά πού ήρθε εκεί, οι κουμπάροι- μας πάντρεψε ο Γιώργος Κατσαρός με τη γυναίκα του- ήταν ο Φρέντυ Γερμανός με την κοπέλα του και η Λένα Παμέλα – που είχε τη Νεράιδα – μαζί με τον άντρα της.

Ο Κατσαρός, μόλις μάς είδε με τα τζιν, λέει: “Καλά, βρε παιδιά, εμείς γιατί ντυθήκαμε κι εσείς είστε με τζιν;” “Ε, οι κουμπάροι είναι αλλιώς”, είπαμε. Μετά βέβαια, αλλάξαμε, βάλαμε ένα καλό ρούχο και πήγαμε στο κέντρο πού τραγουδούσε ο Τόλης, στη Νεράϊδα».

Κάπως έτσι έχει μεταφερθεί, πίσω, στα παλιά. «Μικρή, ήμουνα αντάρτης! Πολύ μπροστά για την εποχή μου! Εγώ και η Έλενα Ναθαναήλ κάναμε τότε παιδί χωρίς γάμο, σε μία εποχή – το ‘70 – όπου όλοι κατέκριναν. Εάν έκανες παιδί χωρίς να έχεις παντρευτεί, ήσουν δακτυλοδεικτούμενη!»

Η ανεξάντλητη Μαρινέλλα «μας» – ας μου επιτραπεί η οικειοποίηση – τελειώνοντας τη συνομιλία μας, είπε λόγια αγάπης πού με συγκίνησαν πολύ! Τα κρατώ για μένα, μέσα στην καρδιά μου και την ευχαριστώ πολύ. Είθε ο Θεός να μας έχει όλους καλά, να ανταμώσουμε πάλι, να αγκαλιαστούμε σφιχτά και να αφεθούμε στη μαγεία της φωνή της.