Περί αδερφής ψυχής, απόσπασμα από τον Ντένωφ
Πίσω από τα μεγάλα μάτια, τα καμπύλα χείλια, τους βοστρύχους
Ανάγλυφα στο μαλαματένιο σκέπασμα της ύπαρξής μας
Ένα σημείο σκοτεινό που ταξιδεύει σαν το ψάρι
Μέσα στην αυγινή γαλήνη του πελάγου και το βλέπεις:
Ένα κενό παντού μαζί μας… Γ. Σεφέρης
H ψυχή μου ανώτερα φέρεται επί των υδάτων του Σύμπαντος.
Νικηφόρος Βρεττάκος
κάθε άνθρωπο υπάρχει η αδελφή ψυχή.
Η στιγμή που ο άνθρωπος βγήκε σαν φλόγα απ΄ τον κόλπο του Δημιουργού, ήταν δύο σε ένα,
κι αυτά τα δύο μέρη συμπληρώνονταν τέλεια,
το καθένα ήταν το τέλειο μισό του άλλου.
Η στιγμή που ο άνθρωπος βγήκε σαν φλόγα απ΄ τον κόλπο του Δημιουργού, ήταν δύο σε ένα,
κι αυτά τα δύο μέρη συμπληρώνονταν τέλεια,
το καθένα ήταν το τέλειο μισό του άλλου.
Αυτά τα δύο μισά τώρα είναι χωρισμένα,
πήρε το καθένα διαφορετική κατεύθυνση κι αναπτύσσονται ξεχωριστά.
Αν μπορούν ν΄ αναγνωρίσουν το ένα το άλλο στην πορεία της εξέλιξης τους,
είναι γιατί το καθένα έχει μέσα στο βάθος του είναι του, την εικόνα του άλλου,
το καθένα σημάδεψε το άλλο με τη σφραγίδα του.
Κάθε άνθρωπος έχει έτσι την εικόνα της αδελφής ψυχής του μέσα του.
Αυτή η εικόνα είναι πολύ ασαφής, αλλά υπάρχει.
Γι' αυτό ο καθένας έρχεται πάνω στη γη μ΄ αυτήν την αμυδρή ελπίδα ότι θα συναντήσει κάπου μια ψυχή
που θα του δώσει, ό,τι έχει ανάγκη
και που ανάμεσα τους θα υπάρχει μια απερίγραπτη αρμονία και θα είναι τέλεια ενωμένες, δυο ψυχές που ο Θεός έφτιαξε μαζί, είναι απόλυτα φτιαγμένες η μια για την άλλη,
τίποτα δεν μπορεί να τις χωρίσει και δεν φοβούνται καθόλου πως θα χωρίσουν.
Aυτό που πιο συχνά συμβαίνει, αυτή η συνάντηση προκαλεί το θάνατο,
γιατί οι συνθήκες της ύπαρξης αντιτίθενται στην πραγμάτωση μιας αγάπης τόσο τέλειας, τόσο απόλυτης.
Ένα έργο, όπως του Σαίξπηρ, Ρωμαίος και Ιουλιέτα, αφορά αυτό ακριβώς το θέμα, της συνάντησης δύο αδελφών ψυχών.
πήρε το καθένα διαφορετική κατεύθυνση κι αναπτύσσονται ξεχωριστά.
Αν μπορούν ν΄ αναγνωρίσουν το ένα το άλλο στην πορεία της εξέλιξης τους,
είναι γιατί το καθένα έχει μέσα στο βάθος του είναι του, την εικόνα του άλλου,
το καθένα σημάδεψε το άλλο με τη σφραγίδα του.
Κάθε άνθρωπος έχει έτσι την εικόνα της αδελφής ψυχής του μέσα του.
Αυτή η εικόνα είναι πολύ ασαφής, αλλά υπάρχει.
Γι' αυτό ο καθένας έρχεται πάνω στη γη μ΄ αυτήν την αμυδρή ελπίδα ότι θα συναντήσει κάπου μια ψυχή
που θα του δώσει, ό,τι έχει ανάγκη
και που ανάμεσα τους θα υπάρχει μια απερίγραπτη αρμονία και θα είναι τέλεια ενωμένες, δυο ψυχές που ο Θεός έφτιαξε μαζί, είναι απόλυτα φτιαγμένες η μια για την άλλη,
τίποτα δεν μπορεί να τις χωρίσει και δεν φοβούνται καθόλου πως θα χωρίσουν.
Aυτό που πιο συχνά συμβαίνει, αυτή η συνάντηση προκαλεί το θάνατο,
γιατί οι συνθήκες της ύπαρξης αντιτίθενται στην πραγμάτωση μιας αγάπης τόσο τέλειας, τόσο απόλυτης.
Ένα έργο, όπως του Σαίξπηρ, Ρωμαίος και Ιουλιέτα, αφορά αυτό ακριβώς το θέμα, της συνάντησης δύο αδελφών ψυχών.
Είμαι μια ψυχή. Είμαι το πρώτο ζωντανό κύτταρο πάνω σε αυτή την γη. Είμαι μια δεσμίδα φωτός, που καταδύθηκα από τις ουράνιες Πύλες και προσγειώθηκα στην ψυχή σου.
Εσύ, μέσα από την ελεύθερη σου πτώση κατάφερες να επιζήσεις;
Να ζήσεις;
Να ομολογήσεις τις πραγματικές σου επιθυμίες;
Να εξομολογηθείς τις πραγματικές σου σκέψεις;
Τόλμησες να ξεστομίσεις στον εαυτό σου τα πραγματικά σου θέλω;
Η διαδρομή της ζωής σου είναι στα περισσότερα κομμάτια της μοναχική.
Πόσοι έμειναν δίπλα σου πραγματικά όταν τους αποτύπωσες τις πραγματικές σου σκέψεις;
Είμαστε δυο πεταλούδες που πέταξαν την πνοή από το σώμα τους.
Στην ελευθερία μας, οι αλήθειες μας.
Η αγάπη μας ένας τεράστιος μαγνήτης που έλκει και έλκεται από τον απέραντο Συμπαντικό χάρτη.
Ψαχνόμαστε ναυαγοί,να πιαστούμε από τις βάρκες των πεφταστεριών.
Ως πνεύματα είμαστε αχώριστες.
Δεν μας χωρίζουν ούτε οι θεοί,ούτε οι άνθρωποι.
Είμαστε εκεί, όταν η αγάπη υπέφερε από στέρηση, είμαστε εκεί όταν η αγάπη ήταν μια πράξη ηρωισμού, εκεί όταν η αγάπη ήταν ασυγχώρητη.
Περιφερόμαστε άυλες.
Είμαι αυτή η ψυχή, που έκανε εσένα ευτυχισμένη ως ψύχη.
Αυτή η ψυχή, που σ΄ έκανε να γελάσεις.
Αυτή η ψυχή, που σ΄ έκανε να κλάψεις.
Το ταξίδι μας ήταν μακρύ και δύσβατο.
Μοιραστήκαμε τα όνειρα και τα συναισθήματά μας.
Δραπέτευσες από τα όνειρα, μα εγώ ήμουν το κλειδί, θυσιάζοντας το είναι μου.
Τ’ αποτυπώματα της ψυχής μας, γλάροι που αγγίζουν τ όνειρο.
Είμαστε παιδικές ψυχές, τυλιγμένες με τους αρχαίους μανδύες της σοφίας μας, στο να οραματιζόμαστε τη μαγεία των στιγμών.
Γιατί η ζωή είναι μικρές φευγαλέες στιγμές, απόσταγμα πολύτιμου αρώματος ευτυχίας.
Να με κρατάς ως ένα κομμάτι ελεύθερο στις δικές σου σκέψεις.
Και αυτά τα τραγούδια που ηχούν στα κλειστά παραθυρόφυλλα των αυτιών σου, σου κρύβουν την δόξα, γι’ αυτά που δεν ακούς. Γιατί η μόνη δόξα, η αγάπη. ‘Ενας ρους στη θάλασσα των αβυσσαλέων ψυχών μας.
Εσύ, μέσα από την ελεύθερη σου πτώση κατάφερες να επιζήσεις;
Να ζήσεις;
Να ομολογήσεις τις πραγματικές σου επιθυμίες;
Να εξομολογηθείς τις πραγματικές σου σκέψεις;
Τόλμησες να ξεστομίσεις στον εαυτό σου τα πραγματικά σου θέλω;
Η διαδρομή της ζωής σου είναι στα περισσότερα κομμάτια της μοναχική.
Πόσοι έμειναν δίπλα σου πραγματικά όταν τους αποτύπωσες τις πραγματικές σου σκέψεις;
Είμαστε δυο πεταλούδες που πέταξαν την πνοή από το σώμα τους.
Στην ελευθερία μας, οι αλήθειες μας.
Η αγάπη μας ένας τεράστιος μαγνήτης που έλκει και έλκεται από τον απέραντο Συμπαντικό χάρτη.
Ψαχνόμαστε ναυαγοί,να πιαστούμε από τις βάρκες των πεφταστεριών.
Ως πνεύματα είμαστε αχώριστες.
Δεν μας χωρίζουν ούτε οι θεοί,ούτε οι άνθρωποι.
Είμαστε εκεί, όταν η αγάπη υπέφερε από στέρηση, είμαστε εκεί όταν η αγάπη ήταν μια πράξη ηρωισμού, εκεί όταν η αγάπη ήταν ασυγχώρητη.
Περιφερόμαστε άυλες.
Είμαι αυτή η ψυχή, που έκανε εσένα ευτυχισμένη ως ψύχη.
Αυτή η ψυχή, που σ΄ έκανε να γελάσεις.
Αυτή η ψυχή, που σ΄ έκανε να κλάψεις.
Το ταξίδι μας ήταν μακρύ και δύσβατο.
Μοιραστήκαμε τα όνειρα και τα συναισθήματά μας.
Δραπέτευσες από τα όνειρα, μα εγώ ήμουν το κλειδί, θυσιάζοντας το είναι μου.
Τ’ αποτυπώματα της ψυχής μας, γλάροι που αγγίζουν τ όνειρο.
Είμαστε παιδικές ψυχές, τυλιγμένες με τους αρχαίους μανδύες της σοφίας μας, στο να οραματιζόμαστε τη μαγεία των στιγμών.
Γιατί η ζωή είναι μικρές φευγαλέες στιγμές, απόσταγμα πολύτιμου αρώματος ευτυχίας.
Να με κρατάς ως ένα κομμάτι ελεύθερο στις δικές σου σκέψεις.
Και αυτά τα τραγούδια που ηχούν στα κλειστά παραθυρόφυλλα των αυτιών σου, σου κρύβουν την δόξα, γι’ αυτά που δεν ακούς. Γιατί η μόνη δόξα, η αγάπη. ‘Ενας ρους στη θάλασσα των αβυσσαλέων ψυχών μας.
Γιατί ο εαυτός, είναι μια θάλασσα απεριόριστη και άμετρη.
Μη λέτε, "Βρήκα την αλήθεια", αλλά να λέτε, "Βρήκα μιαν αλήθεια".
Μη λέτε, "βρήκα το μονοπάτι της ψυχής", αλλά να λέτε, "συνάντησα την ψυχή που περπατούσε στο μονοπάτι μου".
Γιατί η ψυχή, περπατά πάνω σ' όλα τα μονοπάτια.
Η ψυχή δεν περπατά πάνω σε μια γραμμή, ούτε μεγαλώνει σαν καλάμι.
Η ψυχή ξεδιπλώνεται, όπως ο λωτός με τα αναρίθμητα πέταλα.
Μη λέτε, "βρήκα το μονοπάτι της ψυχής", αλλά να λέτε, "συνάντησα την ψυχή που περπατούσε στο μονοπάτι μου".
Γιατί η ψυχή, περπατά πάνω σ' όλα τα μονοπάτια.
Η ψυχή δεν περπατά πάνω σε μια γραμμή, ούτε μεγαλώνει σαν καλάμι.
Η ψυχή ξεδιπλώνεται, όπως ο λωτός με τα αναρίθμητα πέταλα.
Από τον Προφήτη Του Χαλίλ Γκιμπράν
Πίσω από τα μεγάλα μάτια, τα καμπύλα χείλια, τους βοστρύχους
Ανάγλυφα στο μαλαματένιο σκέπασμα της ύπαρξής μας
Ένα σημείο σκοτεινό που ταξιδεύει σαν το ψάρι
Μέσα στην αυγινή γαλήνη του πελάγου και το βλέπεις:
Ένα κενό παντού μαζί μας… Γ. Σεφέρης
H ψυχή μου ανώτερα φέρεται επί των υδάτων του Σύμπαντος.
Νικηφόρος Βρεττάκος
Γνωρίστε τις επιχειρήσεις της περιοχή σας....... κάντε έξυπνες αγορές
Με ένα κλίκ στις κάρτες τους
0 Σχόλια