*της Ανδρονίκης Ατζέμογλου

Κάθε φορά που χάνομαι στην ζούγκλα του μετρό,μετρώ την κάθε μέρα σε διαφορετικό ρυθμό.

Χάνομαι στο λαβύρινθο του και το ταξίδι μου, μόλις ξεκινά.

Άνθρωποι,πολυθόρυβα μελίσσια, πηγαινοέρχονται ασταμάτητα.Ξεχύνομαι και εγώ μες το πλήθος.

Περιμένω στις ράγες να έρθει ο σιδερένιος γίγαντας.Τον περιμένω,όπως στη σκηνή αποχαιρετισμού της ταινίας Δρ.Ζιβάγκο ή Άννας Καρένινας,,δυο ταινίες που άφησαν εποχή,ως πρίγκιπα να με στροβιλίσει,σ έναν χορό ταχύτητας και άτακτων παλμών.

Oι μόνες μου αποσκευές ,τα καθημερινά συναισθήματα,που ξεχύνονται, ως δαντέλλες,διακοσμημένα aπό εντυπώσεις. Ξεπροβάλλουνε από τον πάτο της βαλίτσας μου στην επιφάνεια,μαζί και η άλλο τόσο τολμηρή μου φαντασία.

Κάθε του βαγόνι ,με ταξιδεύει,σε μια διαφορετική πολύχρωμη ιστορία.Άνθρωποι πίσω από το τζάμι,μου γνέφουν τη δική τους.Ένα μπουκέτο πολιτισμών,αναδύει το άρωμα του μυστηρίου του,μέσα σε αυτό.Στην εκκίνηση,ένα Orient Express,μουγκρίζει και η βοή του σφυροκοπά στα μηνίγγια μου.Η ιλιγγιώδη ταχύτητά του,κάθε φορά μου κόβει την αναπνοή.Μετρώ γρήγορα,ψιθυρίζω κάποιους αριθμούς.Το λαμπάκι αναβοσβήνει και φωτίζει,όλο και διαφορετικό σταθμό,όπως ένα ασανσέρ που μας μεταφέρει ψηλότερα και ψηλότερa.Εδώ μακρύτερα και μακρύτερα.

Εδώ μέσα, Παρελθόν και παρόν,ενώνονται σε μέλλον, με πλοηγό την φαντασία.

Γυναίκες με λουλουδένια καπελίνα και πολύχρωμες κορδέλες,δεμένες στα χλωμά τους πρόσωπα,τα πορσελάνινα και προσεχτικά πουδραρισμένα.Βολεύουν τα πόδια τους,φυλακισμένα σε στενά μποτίνια,δεμένα με κορδόνια.Ξαφνικά μεταμορφώνονται σε φοιτήτριες με στενά τζιν και πολύχρωμα μπλουζάκια που διαβάζουν βιαστικά τις σημειώσεις τους, για την Σχολή.

Τα πουγκιά των κυριών εποχής,μεταλλάσονται σε πολύχρωμες σακούλες σούπερμαρκετ,μιας κυρίας,που βιαστικά περιμένει να φτάσει στο μαγικό βασίλειο της κουζίνας της, για να μαγειρέψει,για την πολυμελή οικογένειά της.

Ο κύριος με το φράκο εποχής και το καπέλο τύπου μάγου,με το ρολόι στην τσέπη του παντελονιού,με την εφημερίδα τυλιγμένη δίπλα του,γίνεται ο κύριος με το ρολόι στον καρπό, που κυνηγά τους χρόνους στο ρολόι , για να μην αργήσει στην δουλειά του .Η εφημερίδα ανοιχτή δίπλα του,με χτυπητά κόκκινα γράμματα κραυγάζει τα τελευταία γεγονότα της κρίσης που διανύουμε και άφθονο πολιτικό παρασκήνιο.

Το παιδί,με την τραγιάσκα και το μήλο, που ανεδέστατα προβάλει το κεφάλι του από την τσέπη του,γίνεται το σχολιαρόπαιδο με το σάντουιτς,φτιαγμένο από τα χέρια της μαμάς,τυλιγμένο σε αλουμινόχαρτο και φυλαγμένο στην σχολική του τσάντα.Έμεινε εκεί ξεχασμένο.Προτιμά το καλομαγειρεμένο μεσημεριανό φαγητό της .

Ο αλλοδαπός καθισμένος στο πάτωμα με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο του βαγονιού ,με τα ατημέλητα ρούχα και τα αχτένιστα μαλλιά,ιθαγενής ζούγκλας που χτυπά το ταμπούρλο του, σε τοπική γιορτή.

Που και που πλανόδιοι μπαινοβγαίνουν απο σπώντας την προσοχή.Ακούγεται ο ήχος ενός ακορντεόν, με ή χωρίς τραγούδι.Παίζουν για την τύχη τους,όπως οι λουλουδούδες σε κέντρα νυχτερινά να παίζουν όλη την γοητεία τους,μήπως και κερδίσουν μερικά κέρματα παραπάνω και έχουν την τυχερή τους <σοδειά>.

Η μυρωδιά του αρωματικού καφέ ,ή τσαγιού που ξεχύνεται στα βαγόνια από αεράς γίνεται το υγρό μέσα στα ,πολύχρωμα μπουκάλια τσαγιού τύπου Life-Zήσε-Απόλαυσε την μέρα , δίνουν το δικό τους στίγμα-σλόγκαν,να περάσουμε την δική μας, σύμφωνα με το ρήμα ζω.

Κλείνουμε έτσι τα μάτια μας ,σε μια άσχημη ή δύσκολη μέρα μας στη δουλειά,είτε να εξαφανίσουμε από τις σκέψεις μας τους απλήρωτους λογαριασμούς ξεχασμένους στο πάγκο της κουζίνας μας, ή να αποτινάξουμε την κούραση της κάθε μας μέρας.

Σκέφτομαι να κλείσω καλά την πόρτα του βαγονιού και να με φυλακίσω στο χτες και στο συχνό ονειροπόλημά μου,δραπετεύοντας από όλες τις ασχήμιες.Δηλώνω όμως μαχητής και θα βγω να την ανοίξω ,να παίξω,να τολμήσω,να ζήσω ,να ελπίζω.

Βγαίνω από το βαγόνι και ανασαίνω το Σήμερα.Κάθε φορά που χάνομαι,επιστρέφω ατόφια και αληθινή,γιατί ξέρω καλά πως η ζούγκλα αυτή θα ακονονίσει τα ένστικτά μου και θα με κάνει προσεχτικότερη και πιο ετοιμοπόλεμη για το Safari της ζωής.Βγαίνοντας από τον λαβύρινθο του τούνελ-μετρό, το Graffiti στον απέναντι τοίχο , ένα γυναικείο πορτραίτο με τριαντάφυλλα,τραβάει την προσοχή μου αμέσως .Τι και εάν η ζωή, δεν είναι στρωμένη πάντοτε με ροδοπέταλα;Ανοίγω το παράθυρο της ζωής και μυρίζω το άρωμά τους.

Κάθε μας μέρα είναι ένα λουλούδι που πρέπει να το ποτίζουμε για ν ανθίζει.

Μην το κόβετε,δώστε της την δυνατότητα να ζει την κάθε της στιγμή.

ΑΝΔΡΟΝΙΚΗ ΑΝΤΖΕΜΟΓΛΟΥ: ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ by Μελέτης Μανωλάκέλλης

Γνωρίστε τις επιχειρήσεις της περιοχή σας....... κάντε έξυπνες αγορές

Με ένα κλίκ στις κάρτες τους